امروز 9/9/99 است. یازده سال گذشت از آن سال عجیب و غریب 88 . همان سالی که سی خرداد خونین اش هنوز هم خاطره ها را مىآزارد.
یازده سال پیش بود که دیوانه ای همچون احمدىنژاد داشت بر سرزمین زیبایمان حکومت مىکرد. کسی که هیچ کس نمىخواستش، اما چون آقا او را مىخواست، ماند و ماند و ماند!
سال بدی بود. قبول دارم. فراموش هم نمىشود. این را هم قبول دارم. سخت هم بود. اصولا بدترین چیز دنیا این است که آزاد نباشی. همه ی بدیهای دنیا را شاید بتوان تحمل کرد. اما نبودن آزادی، خفه مىکند آدم را.
یازده سال پیش بود که برای یک تجمع آرام، اوباش رهبری به سرت مىریختند. و جلوی چشمت، زنان و دختران را به شدت مىزدند. و مردان را به گونه ای مىزدند که به جراحات جدی دهها نفر منجر شده بود.
پلیس آن روزها را یادت هست؟ نگاه نکن به پلیس امروز. آن روزها پلیس به کسی مىگفتند که مردم را به شدت تحقیر مىکند. ماشین مردم را، زن مردم را ، بچه مردم را مىزند و تحقیر میکند و مىکشد و از هفت دولت تعقیب و پاسخ گفتن، آزاد است. پلیس آن روزها، یعنی ضرب و جرح مردم، یعنی مجرم های یونیفورم پوش.
یازده سال پیش را یادت هست؟ وقتی رقبای یک رهبر را ماهها در حبس و فشار و تحقیر و انفرادی نگه داشته بودند. همان رهبر که همه کشور را در مشتش داشت، و فقط چند انتقاد ساده را آن گونه تحمل مىکرد.
امروز، دیگر طعم آزادی سالهاست به جانمان نشسته است. شاید قدرش را ندانیم. اما آنها که سال 88 را با همه وجودشان لمس کردند، قدر این روزها را و تک تک این لحظه ها را مىدانند.
کسانی که سی خرداد، هفت تیر، بیست و شش تیر، بیست و هفت شهریور را در خیابان ها بودند. آن ها که طعم دیکتاتوری را لمس کرده بودند. آنها خوب مىفهمند آزادی چه قدر و قیمتی دارد.
سالهاست که ایران را آزاد کرده ایم. امروز با همه دنیا رابطه داریم. اما دیگر هیچ دولتی در مذاکرات پنهانی برای ما تصمیم نمىگیرد. سالهاست که دنیا ما را جدی مىگیرد. دیگر احمقی مانند احمدىنژاد نیست که آبروی ما را ببرد و بعد در خفا ما را بفروشد.
دیگر ما ایران هستیم.
دیگر آقایی وجود ندارد. تا انتقاد از او به قتل و انفرادی و شکنجه و تجاوز بیانجامد. سالهاست بوی خوش آزادی، تعفن ولایت را از این سرزمین پاک کرده است.
روزهای خوبی داریم.
ده سالی هست که آقا مرده.
و آزادی دوباره متولد شده.
قدر این روزها را بدانیم.
...
یازده سال پیش بود که دیوانه ای همچون احمدىنژاد داشت بر سرزمین زیبایمان حکومت مىکرد. کسی که هیچ کس نمىخواستش، اما چون آقا او را مىخواست، ماند و ماند و ماند!
سال بدی بود. قبول دارم. فراموش هم نمىشود. این را هم قبول دارم. سخت هم بود. اصولا بدترین چیز دنیا این است که آزاد نباشی. همه ی بدیهای دنیا را شاید بتوان تحمل کرد. اما نبودن آزادی، خفه مىکند آدم را.
یازده سال پیش بود که برای یک تجمع آرام، اوباش رهبری به سرت مىریختند. و جلوی چشمت، زنان و دختران را به شدت مىزدند. و مردان را به گونه ای مىزدند که به جراحات جدی دهها نفر منجر شده بود.
پلیس آن روزها را یادت هست؟ نگاه نکن به پلیس امروز. آن روزها پلیس به کسی مىگفتند که مردم را به شدت تحقیر مىکند. ماشین مردم را، زن مردم را ، بچه مردم را مىزند و تحقیر میکند و مىکشد و از هفت دولت تعقیب و پاسخ گفتن، آزاد است. پلیس آن روزها، یعنی ضرب و جرح مردم، یعنی مجرم های یونیفورم پوش.
یازده سال پیش را یادت هست؟ وقتی رقبای یک رهبر را ماهها در حبس و فشار و تحقیر و انفرادی نگه داشته بودند. همان رهبر که همه کشور را در مشتش داشت، و فقط چند انتقاد ساده را آن گونه تحمل مىکرد.
امروز، دیگر طعم آزادی سالهاست به جانمان نشسته است. شاید قدرش را ندانیم. اما آنها که سال 88 را با همه وجودشان لمس کردند، قدر این روزها را و تک تک این لحظه ها را مىدانند.
کسانی که سی خرداد، هفت تیر، بیست و شش تیر، بیست و هفت شهریور را در خیابان ها بودند. آن ها که طعم دیکتاتوری را لمس کرده بودند. آنها خوب مىفهمند آزادی چه قدر و قیمتی دارد.
سالهاست که ایران را آزاد کرده ایم. امروز با همه دنیا رابطه داریم. اما دیگر هیچ دولتی در مذاکرات پنهانی برای ما تصمیم نمىگیرد. سالهاست که دنیا ما را جدی مىگیرد. دیگر احمقی مانند احمدىنژاد نیست که آبروی ما را ببرد و بعد در خفا ما را بفروشد.
دیگر ما ایران هستیم.
دیگر آقایی وجود ندارد. تا انتقاد از او به قتل و انفرادی و شکنجه و تجاوز بیانجامد. سالهاست بوی خوش آزادی، تعفن ولایت را از این سرزمین پاک کرده است.
روزهای خوبی داریم.
ده سالی هست که آقا مرده.
و آزادی دوباره متولد شده.
قدر این روزها را بدانیم.
...
